ลิงใส่แว่น

 

 

ลิงใส่แว่น

หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีลิงชอบลงมาขโมยข้าวของในหมู่บ้าน 

วันหนึ่งมีคนวางแว่นไว้ ลิงมาหยิบไป พลิก ดม ดู เลีย โยนเล่น 

สุดท้ายเอามาสวมดู ตั้งแต่สวมแว่นเจ้าลิงได้รับความทุกข์ทรมานมาก 

เดินไปไหนก็หกล้ม โหนต้นไม้ก็กะระยะผิดตกลงมา

บางทีไปขโมยของกินของชาวบ้านก็ไปควักโดนกะปิเข้าไปอีก

ลิงเกลียดกะปิมาก ถูมือจนเลือดไหลท่วม 

ดมไปเกลียดไป ถูมือไปจนเลือดไหล

กะปิมันก็เป็นกะปิของมันอย่างนั้น แต่ความไม่รู้ของลิงเองที่ทำร้ายลิง 

ความไม่รู้ทันความเกลียดในใจ 

ความไม่รู้ว่าตัวเองกำลังสวมแว่นที่ทำให้เห็นโลกผิดจากความเป็นจริง 

ความไม่รู้ทันว่ากำลังหยิบกะปิ ยกมือขึ้นมาดม

เวลาไม่รู้ว่าไม่มีใครเป็นผู้กระทำ ไม่มีใครเป็นผู้ถูกกระทำ 

ไม่รู้ว่าถ้าไม่เผลอคิด ก็ไม่เจ็บไม่ทุกข์ เราก็เป็นเหมือนลิงดมกะปิ

เวลาที่เราตีความ ตัดสินการกระทำของผู้อื่น วิ่งหาบางสิ่งบางอย่างทั้งชีวิต 

เรามองโลกผ่านแว่นที่เราไม่รู้ว่ากำลังสวมอะไรอยู่ 

เหมืองลิงใส่แว่น ล้มลุกคลุกคลานเจ็บปวด 

จนกว่าจะยอมหยุดมาเห็นว่ากำลังใส่แว่นอะไร หยิบอะไรมาดม

เวลาที่เป็นอิสระจากแว่น คือเวลาที่ใจเราไม่ทำร้ายผู้อื่น 

ไม่ทำร้ายตัวเอง มีอิสระ สงบสุขในทุกสถานการณ์

เข็มทิศชีวิต III / ฐิตินาถ ณ พัทลุง