แว่นมัว
ชายสามคนเป็นเพื่อนรักกัน คนหนึ่งสวมแว่นสายตาสั้น
คนหนึ่งสวมแว่นสายตายาว คนสุดท้ายสายตาปกติดี
แต่ชอบสวมแว่นสีเทาจางๆ เพื่อถนอมสายตา
คนหนึ่งสวมแว่นสายตายาว คนสุดท้ายสายตาปกติดี
แต่ชอบสวมแว่นสีเทาจางๆ เพื่อถนอมสายตา
ต่างคนต่างก็คุยว่าแว่นตัวเองนั้นดีนักดีหนา มีราคาแพง ตัดจากร้านที่มีชื่อ
ทำให้เขามองเห็นโลกได้ชัดเจนกว่าคนอื่น
ต่างคนก็ต่างคุยอวดถึงแว่นของตัวเอง
วันหนึ่งทั้งสามตกลงแลกเปลี่ยนแว่นกันให้เพื่อนใส่แว่นของตัวเอง
ทันทีที่สวมแว่นของเพื่อน
ทั้งสามคนโกรธเพื่อนมากว่าที่ผ่านมาเพื่อนหลอกตนมาตลอด
ทั้งสามคนโกรธเพื่อนมากว่าที่ผ่านมาเพื่อนหลอกตนมาตลอด
แว่นนี้ใช้ไม่ได้ เพื่อนโกหก เพื่อนพูดไม่จริง
ปมอีกอันหนึ่งที่ครอบงำชีวิตเราจนแทบเป็นเนื้อเดียวกันกับจิตใจเราเอง
เป็นต้นกำเนิดของความทุกข์ทั้งหมดในชีวิตเรา
กำหนดสิ่งที่เราชอบ ไม่ชอบ ความคิด ความเห็น ความเคยชิน ความเชื่อ
กำหนดสิ่งที่เราชอบ ไม่ชอบ ความคิด ความเห็น ความเคยชิน ความเชื่อ
ทุกอย่างที่เราทำ พูด คิด รู้สึก คือปมแห่งความเห็นผิด
ปมแห่งการเห็นผิดเกิดจากการไม่เห็นสิ่งต่างๆ ตามความเป็นจริง
เหมือนคนที่สายตาฝ้าฟาง แล้วประกอบกับการใส่แว่นสี
ที่เลือกรับมาจากการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ ครู สิ่งที่เจอตั้งแต่วัยเด็ก ค่านิยม
ความคิด การศึกษา เพาะนิสัย ความเคยชิน ความเชื่อ ความไม่รู้
ทำให้เกิดการมองโลก เห็นโลก การตีความ
การตอบสนองตามความเชื่อ ตามความเคยชินของตน
การตอบสนองตามความเชื่อ ตามความเคยชินของตน
เข็มทิศชีวิต III / ฐิตินาถ ณ พัทลุง